Bir zamanlar futbol sadece sahada değil, tribünde de oynanırdı. Balıkesir Atatürk Stadı’nda maç günü geldi mi, şehrin havası değişirdi. Esnaf dükkânı erken kapatır, gençler ellerinde bayraklarla stat yoluna düşerdi. O coşku, o heyecan… Şimdi nerede?
Bugün maçlar hâlâ oynanıyor ama sanki ruhu kaybolmuş gibi. İnsanlar maça gitmek yerine evde oturup telefonundan izlemeyi tercih ediyor. Tribünler sessiz, tezahüratlar yapay. Eskiden gol olunca herkes birbirine sarılırdı; tanımadığın biriyle bile aynı sevinci paylaşıyordun. Şimdi o sıcaklık yerini soğuk ekranlara bıraktı.
Futbolun tadı sadece oyunda değil, o atmosferdeydi aslında. Sokakta, stat yolunda, maç sonrası yapılan muhabbetlerde… Şimdi herkesin elinde telefon, herkes kendi yorumunu yapıyor ama kimse o duyguyu paylaşmıyor. Taraftarlık bir tutku olmaktan çıkıp bir “içerik konusu” haline geldi desek yeri var.
Belki de bu yüzden futboldan aldığımız keyif azaldı. Eskiden her topa “bizim çocuklar” diye bakardık, şimdi “kaç milyonluk transfer” diye konuşuyoruz. Oysa gerçek futbol, parayla değil, tutkuyla oynanır. Kalbiyle oynayan futbolcu da, takımıyla yaşayan taraftar da artık az kaldı.
Ama yine de umut var. Çünkü bu şehirde futbol hâlâ bir sevda. Yeter ki o eski tribün ruhunu hatırlayalım, çocuklarımızı maçlara götürelim, mahalle aralarında top sesi yeniden duyulsun. O zaman anlayacağız; futbol hâlâ bizim hikayemiz, sadece biraz hatırlanmaya ihtiyacı var.